Terwijl dochterlief Anne ‘haar’ Amsterdam met goed keeperswerk aan de landstitel hielp, verbeet Peter Veenendaal zich in een vliegveldbar in Singapore. Geen livebeelden, alleen Twitter bracht af en toe een verlossend woord. Met niets anders om stoom af te blazen dan zo hard mogelijk op F5 te rammen. (column uit mei 2013)

Daar zit je dan. De trotse vader van de keep, die in haar eerste Hoofdklassejaar meteen de finalewedstrijd om het landskampioenschap mag spelen in de goal van de Amsterdamse underdogs. Zenuwachtiger dan
dochterlief. Het hele seizoen al. En nu, op het moment supreme, helaas een halve wereld van het Bossche hockeyveld verwijderd. Dankzij een zakenreis in Azie, lang van tevoren gepland en precies een dag te lang. Nou ja, met de wijsheid van nu dan.

Terwijl de jongedames vermoedelijk het veld opkomen om zich in te spelen, zit ik in Transfer Lounge D van Changi Airport, Singapore. Het is elf over half negen, lokale tijd. In Nederland zes uur vroeger, en ruim drie kwartier voor de afslag. Ik zit in een vaal rood lederen kuipstoeltje in de buitenwijk van Harry’s Bar. Dure drankjes, vermoeide medereizigers en een kreupele barkeeper die waarachtig wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan mijn bestelling. Maar wel goede wifi. En daar gaat het om, natuurlijk.

De verkoopster in de parfumerie vijlt haar nagels. Een jaar of achttien schat ik. Zou ze ooit van hockey hebben gehoord?

Door een wonderlijke speling van het lot – nou ja, een afspraak met de NOS, vermoed ik – hebben de KNHB-bonzen de aanvang van de wedstrijd een paar uur uitgesteld tot half vier. En dat maakte mijn urenlange overstap in Singapore ineens weer spannend: zou ik de wedstrijd ergens kunnen volgen? Dezelfde kriebel moeten voetbalfans vroeger gehad hebben, die waar ook ter wereld met een kortegolfradio en zelf-geïmproviseerde antennes krampachtig probeerden live de wedstrijden van Oranje te volgen… Echt waar, ik werkte bij die Wereldomroep.

Nog veertig minuten. Nu staan ze zeker op het veld. Bij Harry’s bar is de ergste drukte voorbij. De borrelaars hebben hun kruk inmiddels verruild voor een vliegtuigstoel. De nachtreizigers doen een dutje, of komen later. In de winkels, die overal op elkaar lijken, is het rustig. De verkoopster in de parfumerie vijlt haar nagels. Een jaar of achttien schat ik. Zou ze ooit van hockey hebben gehoord?

Die van mij moet nog achttien worden. Ik denk dat ze nu warmloopt. Zij aan zij met collega en levend voorbeeld Beth Storry, meervoudig olympisch keepster van Groot-Brittannie. Straks dansen ze elkaar om de vijf ballen het doel uit, als de killers van Amsterdam hun afmaakvaardigheden op levende doelen aanscherpen.

Een half uur nog. Ik heb mijn iPad aan de 220v hangen, dus daar zal het niet aan liggen. De wifi-indicator toont blijmoedig drie (!) volle streepjes. Yes! Maar dat zegt nog niks over de snelheid van de verbinding. Ik heb natuurlijk al lang gezien dat nos.nl de clash live gaat streamen. Maar is mijn verbinding goed genoeg om live te kijken?

‘Er is geen twijfel mogelijk’, zegt Philip. Hoge bal, strafcorner, vermoed ik. Courage, meid.

En bovendien, is het NOS-signaal in het buitenland überhaupt wel te volgen? De test met Roland Garros leverde niks op. Maar dat kan aan de rechten liggen. Als de NOS alleen de Nederlandse rechten heeft mag het buitenland niet meekijken. Dat snap ik. Maar dat geldt toch niet voor hockey? Daar zijn we toch zo trots op dat de hele wereld mag meegenieten? Of is dat mijn vaderhart, tegen beter weten in…

Vijf voor half. Ik stop met schrijven en zoek verbinding. Om 15.30 zwart beeld. Drie minuten later nog niks. Snel naar Radio 1. Het kunstprogramma Opium van de AVRO. Terug naar NOS.nl. Even hoor ik Philip Kooke, maar geen beeld. ‘Er is geen twijfel mogelijk’, zegt Philip. Hoge bal, strafcorner, vermoed ik. Courage, meid.

Nog geen vijf minuten later heb ik de hoop op live verslag opgegeven. Twitter biedt een alternatief. Via de hashtag #dbams doen diverse liefhebbers verslag. Nondeju! 1-0 achter. Mooie goal van Vorstenbosch. Ik put hoop uit het scoreverloop van een week geleden.

Na een lange stilte lees ik dat Lizzy, de andere keeper, een corner van Amsterdam stopt. In ieder geval creëren we kansen! Wel veel aanvallen, maar het lukt niet, lees ik even later. Wat een vreemde en spannende manier om een wedstrijd te volgen, een halve wereld verderop.

Ik vraag een Japanse tiener om een foto van me te nemen. Ze vindt het leuk. Hockey kent ze niet. Iets met ijs, denkt ze.

Tweede corner voor Amsterdam. De uitslag-tweet laat lang op zich wachten. Maar dan: JAAAAAA! Gelijk! Geweldig. Enkele wachtende reizigers in Singapore kijken op. Is er wat aan de hand?

Wat een heerlijke sfeer hier, meldt Het Nieuwe Bidonkrat op #dbams. Op het terras van Harry’s Bar ook, kratje! Nog vijf minuten eerste helft. Twitter zwijgt. Hard werken, weinig echte kansen, vermoed ik. Een nieuwe tweet bevestigt het beeld. Schoten op doel aan beide kanten. Mijn hartslag loopt op. Ik vraag een Japanse tiener om een foto van me te nemen. Ze vindt het leuk. Hockey kent ze niet. Iets met ijs, denkt ze. Eindelijk het rustsignaal op #dbams… Even ademhalen.

Als ik mijn ogen sluit zie ik het hockeyfeest op de tribune van Den Bosch. Ik bestel een bitter lemon bij Harry en mail de foto vast door, nu de wifi even niet nodig is. Ha, de tweede helft is begonnen. Weer stil, op Twitter. God, ik verlang nu toch wel naar live geluiden, de beelden zie ik later wel. Tim Steens of Philip Kooke die de boel lekker volpraten en de spanning opbouwen. Hier heerst de Aziatische James Last, in de gewelven van Terminal 1.

Den Bosch dringt aan. Paumen schiet op de paal. Het ergste komt nog, denk ik.

Corner voor Amsterdam. Ik denk ‘m er in. En ja hoor! 1-2! We staan voor. Eva de Goede! Een beheerste gil ontsnapt mijn lippen. Maar ik blijf kalm. De wedstrijd is nog lang. Er zal een grote storm opsteken in Den Bosch… Wat zeggen de twitteraars? Amsterdam speelt slim, een kopie van het spel van Den Bosch, lees ik. Ik vind het best. We staan voor.

Constant op ‘verversen’ drukken is net zoiets als live kijken. Ik loop hooguit een half minuutje achter. Hou vol meiden. Den Bosch dringt aan. Paumen schiet op de paal. Het ergste komt nog, denk ik.

Weer zwijgt Twitter. Dit lijden is behoorlijk gruwelijk. Op de tribune is er altijd wel iemand die het relativeert. En schreeuwen helpt ook. Maar hier niets van dat al. Ah! Tweede corner van Den Bosch gaat mis. Meteen daarop de vierde corner voor Amsterdam….. Gestopt door Lizzy. Respect. Stond vorige keer ook geweldig te keepen.

GOOOOOOOAAAAAL! Kitty van Male. Ik juich een stille Aziatische echo, digitaal vertraagd. Dit moet vast te houden zijn. Of krijgt Den Bosch nog een paar geniale ingevingen? Jemig, wat duurt een wedstrijd op deze manier lang… Wat gebeurt er toch? Is er een wanhoopsoffensief? Gelooft Den Bosch er niet meer in? Kankeren of tandenbijten?

Harry zet rugby aan op tv, met een hartstochtelijk commentaar. Als je een beetje slordig luistert is het alsof Philip Kooke in overdrive is geraakt. Nog minder dan vier minuten en Amsterdam stevent af op het landskampioenschap, meldt een Twitteraar.

Twee minuten nog. Dit moet ‘m zijn, toch? Ik loop nog digitaal achter ook… Just do it, meiden! Stilte. En dan, de verlossing: Amsterdam landskampioen. Dik verdiend, lees ik. Wat een ervaring voor dat team! En hoe bijzonder om dat zo op afstand mee te beleven. Dank, Elmke Hendrix en andere twitteraars. Hockeyvrienden, ik pak een biertje. En dan snel naar gate D34.